“Çocuklarınıza Tutunun” kitabının yazarı Gordon Neufeld diyor ki, yapmamız gereken en önemli şey çocuklarımızda koşulsuz bir birliktelik algısı yaratmak. Yani, herhangi bir nedenden dolayı onları kendimizden, sevgimizden ve ilgimizden mahrum bırakma tehdidi yaratmamak. Örneğin kızdığımızda iletişimi kesmemek, cezalandırmak için yalnız bırakmamak vb.
“Ahlak ve Karakter Eğitimi El Kitabı”nın yazarı Darcia Narvaez ise birlikte oynamanın önemini vurguluyor. Gerçekten o anı yaşayarak birlikte oyun oynamak. Kurgulanmış bir oyun olmasına gerek yok, spontan olması daha iyi. Oynarken göz göze bakmak ve dokunmak çocuğumuzla etkileşimi sağlar ve sosyal olarak keyif verir. Bu da sağ beynin uyarılmasını sağlar. Ayrıca birlikte oyun oynamak bağlanmayı da geliştirir. Beyin hücreleri de o sırada insanlar gibi birbirlerine bağlanır.
“There is No Such Thing As Naughty” (yaramazlık diye bir şey yoktur) kitabının yazarı Kate Silverton ise travma sağaltımında ritmin öneminden bahsediyor. Birlikte şarkı söylemek, dans etmek, davul çalmak… Bunlar bize beynimizin geişmeye başladığı anne karnındaki ortamı yaşatıyor ve beynimizi tekrar dengeye getiriyor.
Aslında en önemlisi, ne yaşarlarsa yaşasınlar sığınabilecekleri güvenli bir liman olabilmek. Hiçbir şey için geç değil. Yeter ki neye ihtiyaç duyduklarını bize öğretmelerine izin verebilecek açıklıkta olabilelim.